Εμφανιζόμενη ανάρτηση

27.11.12

"Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου" του σκηνοθέτη Τάκη Τζαμαργιά.


Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου της Άλκης Ζέη, ένα έργο διασκευασμένο ειδικά για το θέατρο και σκηνοθετημένο από τον Τάκη Τζαμαργιά, ειναι μια παράσταση "για όλη την οικογένεια".... μην τη χάσετε!
Πληροφορίες για την παράσταση:
http://www.n-t.gr/el/events/o_megalos_peripatos_tou_petrou/

13.11.12

....στον "παιδικό κήπο"...


Ένα πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα από τη συνέντευξη που έδωσε στην κ.Μαρία Kατσουνάκη η βυζαντινολόγος κ.Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, για τη στήλη: [Γεύμα με τη "Κ"] της εφημερίδας « H KAΘHMEPINH » της Kυριακής, 11 Nοεμβρίου 2012.

........................................
-Επανέρχομαι στην ερώτηση για το έλλειμμα παιδείας...
- Ρωτήθηκε κάποτε ένας μεγάλος νομπελίστας πού οφείλει την επιτυχία του. Αφού σκέφτηκε αρκετά, απάντησε: στον «παιδικό κήπο». Εκεί μου έμαθαν να πλένω τα χέρια μου πριν φάω, να μην κλέβω τα παιχνίδια του διπλανού, ποιοι είναι οι κανόνες του παιχνιδιού, να δίνω το χέρι στο άλλο παιδί για να περάσουμε το πεζοδρόμιο... Γιατί αναφέρεστε στην παιδεία και όχι στην οικογένεια; Η παιδεία δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το σχολείο. Το σχολείο είναι η εκπαίδευση. Η παιδεία έχει να κάνει με την οικογένεια. Το σχολείο δεν είναι επιφορτισμένο να απαντήσει στις ελλείψεις της οικογένειας.
- Είμαστε, λοιπόν, λαός απαίδευτος ή ανεκπαίδευτος;
- Νομίζω ότι υπάρχουν σε όλον τον κόσμο άνθρωποι μεγάλης παιδείας και εμβέλειας που είναι Έλληνες. Θα πω όμως ότι η ελληνική οικογένεια έχει προτεραιότητες και πρότυπα που εν τέλει οδηγούν τους καλύτερους εκτός Ελλάδος. Όταν έχεις ως προτεραιότητα την υλική υπόσταση των πραγμάτων στέλνεις τα παιδιά σου στην Αμερική, στην Αγγλία ή στη Γαλλία όχι γιατί η παιδεία είναι καλύτερη αλλά γιατί είναι ενσωματωμένη σε έναν ευρύτερο χώρο. Ο ελληνικός χώρος είναι στενός. Νομίζω ότι κάνουμε λάθος οι ιστορικοί όταν χωρίζουμε την ιστορία σε αρχαία, μεσαιωνική, νεότερη και σύγχρονη. Γιατί παίρνουμε υπόψη μας μόνο τον χρόνο ενώ θα έπρεπε να πάρουμε τον χώρο μέσα στον οποίο δρα ο κάθε άνθρωπος. Αυτό το διαρκές προς τα έξω άνοιγμα συνέβαλε ώστε ποτέ η εγχώρια παιδεία να μην είναι επαρκής και αυτόνομη...........
Εδώ μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντευξη:

 http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_11/11/2012_501342




8.11.12

Γιατροί και νοσοκόμες άξιοι συγχαρητηρίων!

Το πρώτο δικό σας ευχαριστήριο!
Ογκολογικό Νοσοκομείο Άγιος Σάββας
Μετά από την τρίχρονη εμπειρία μου θα ήθελα να επιβραβεύσω τον χειρουργό κ.Γοντικάκη και την ομάδα του,το προσωπικό της βραχείας νοσηλείας,τον ακτινολόγο κ.Ζαμπάτη και την ομάδα του,το προσωπικό της ακτινοθεραπείας,τον θωρακοχειρουργό κ.Βασιλικό και την ομάδα του.Όλοι τους δουλεύουν με ρυθμούς ανεκτίμητους.
Ιδιαίτερα επιβραβεύω την νοσηλεύτρια των εξωτερικών ιατρείων κ. Ντρούβα Αικατερίνη για τη θετική της στάση και το ζεστό της χαμόγελο που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη εμείς οι ασθενείς και
τέλος
θέλω να ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ και να ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΩ τον ΓΙΑΤΡΟ ογκολόγο-παθολόγο κ.Αρδαβάνη γιατί πάνω απ΄όλα είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ!
Αγτζόγλου-Μπότσαρη Σοφία

6.11.12

......ενα ζεστό κουλουράκι απ' τους παππούδες για τα παιδιά!

Ένα απόσπασμα, από το πολύ επίκαιρο άρθρο, του κ.Βασίλη Καραποστόλη* στην "Καθημερινή της Κυριακής" 14 Οκτωβρίου 2012.
Μεταμοντέρνοι κηδεμόνες με ευέλικτη νοημοσύνη
Τι δεν είπαν -ξέχασαν ή έκρυψαν- τα τελευταία χρόνια οι μεγαλύτεροι στους νεότερους
..................................................................................................................
"Δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να κάνει τα παιδιά να πιστέψουν ότι το θάρρος είναι για τους πραγματικούς και ζωντανούς ανθρώπους. Οι μόνοι που θα μπορούσαν να τους έχουν διδάξει αυτό πειστικά είναι οι γονείς, αλλά αυτοί εσιώπησαν. Μπορεί να είπαν βέβαια κάτι περιληπτικό για τις δυσκολίες «άλλων εποχών», απέφυγαν όμως να ξετυλίξουν το κόκκινο νήμα που περνάει από τη φτώχεια, την αβεβαιότητα, τους κατατρεγμούς, τις μάχες.
Δεν είχαν τηρήσει την ίδια στάση οι προγενέστεροι. Το θεωρούσαν αρκετά διδακτικό οι παππούδες να διηγηθούν στα εγγόνια για την τρομάρα της Μικρασιατικής Καταστροφής, για τις αγωνίες των προσφύγων, για την έξαρση του ’40, για τους αγώνες, τις περιπέτειες και τις συμφορές που ακολούθησαν με την Κατοχή και τον Εμφύλιο. Επειδή οι ίδιοι οι ιστορητές πίστευαν στην εξιστόρησή τους, αιχμαλώτιζαν και το ενδιαφέρον των μικρών ακροατών. Από τα χείλη του παππού κρεμάστηκαν εγγόνια που αργότερα θα αναγνώριζαν ότι τα κατορθώματα και τα βάσανα που είχαν ακούσει δεν ήταν παραμύθια για να περνάει η ώρα, ήταν λόγια που τους μετάγγιζαν ακατάπαυστα δύναμη: μπορούμε να ονομάσουμε τη δύναμη αυτή ενεργό πείρα. Είναι το υλικό που σχηματίζεται όταν η εμπειρία ζυμώνεται με τον αναστοχασμό κι όταν η ζύμη αυτή προσφέρεται στο παιδί ψημένη καλά σαν κουλουράκι. Το μικρό απλώνει το χέρι, παίρνει αυτό που του δίνουν. Με την πρώτη δαγκωνιά νιώθει το πικρό μέσα στο γλυκό, κυριαρχεί όμως το γλυκό και γι’ αυτό συνεχίζει να τρώει, συνεχίζει να μεταλαβαίνει.
Ναι, είναι γλυκό να ξέρει κανείς ότι, παρά τις δυστυχίες, υπήρξαν άνθρωποι που δεν σύρθηκαν σαν τα σκουλήκια στο έδαφος. Είναι πικρό που οι δυστυχίες παραμονεύουν αδιάκοπα τη ζωή, ωστόσο η γεύση κάπως καλυτερεύει με τη σκέψη ότι χάρη στο μυαλό, στην καρδιά και στα χέρια τους, οι άνθρωποι έχουν συχνά τη δυνατότητα να περιορίζουν τις βλάβες που υφίστανται, και αν όχι, τουλάχιστον να μη βουλιάζουν ολόκληροι, ψυχή τε και σώματι, μες στην απόγνωση. Η ανθρώπινη ύπαρξη δεν εξαντλείται σε όσα της τυχαίνουν. Ουσιαστικά αυτό ήταν το απόσταγμα από τις διηγήσεις των σκληραγωγημένων γερόντων. Οι άνδρες προσπαθούσαν να μεταδώσουν ένα αίσθημα υπερηφάνειας για την ίδια τους τη θέληση, αυτή την ξεροκεφαλιά που ήξερε να μετριάζεται από μόνη της με την προσαρμοστικότητα. Οσο για τις γιαγιάδες, μιλούσαν για τη δική τους αμυντική τακτική: τη δουλειά στο σπιτικό οχυρό, τη διαχείριση των εφοδίων, το μεγάλωμα των παιδιών".

*Ο κ. Βασίλης Καραποστόλης είναι καθηγητής Πολιτισμού και Επικοινωνίας στο Παν/μιο Αθηνών.




5.11.12

Ψηφιακά Παιχνίδια και εκπαιδευτική δραστηριότητα!


Ψηφιακά Παιχνίδια – νέες δεξιότητες και εκπαιδευτικά εργαλεία
Μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση.

"Μπορούμε να εντάξουμε κάποια ψηφιακά παιχνίδια στην εκπαιδευτική δραστηριότητα; Ποιες είναι οι δεξιότητες που μπορούμε να αναπτύξουμε μέσα από την ενασχόλησή μας με τα «σοβαρά» ψηφιακά παιχνίδια; Μια συζήτηση για τα λεγόμενα «σοβαρά» παιχνίδια και τα οφέλη τους. Αποτελεί κοινό τόπο ότι τα παιδιά και οι νέοι δαπανούν ένα σοβαρό μέρος του ελεύθερου χρόνου τους βυθισμένοι σε ψηφιακά περιβάλλοντα και παίζουν ψηφιακά παιχνίδια διαφόρων ειδών.

Η συνήθης αντίδραση γονέων και εκπαιδευτικών είναι να χαρακτηρίζουν ως αρνητική και ενίοτε επικίνδυνη την ενασχόληση αυτή.
 Όμως, ο χαρακτηρισμός αυτός παραβλέπει τη μεγάλη ποικιλία από παιχνίδια και περιβάλλοντα που υπάρχουν πλέον και την πιθανή χρήση τους στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Επίσης, παραβλέπει την πιθανότητα ορισμένα παιχνίδια να προσφέρουν μια ιδανική γέφυρα μεταξύ σχολείου και σπιτιού και μεταξύ της απόκτησης δεξιοτήτων και γνώσεων στο σχολείο και σε λιγότερο δομημένα πλαίσια.
Διάφορες έρευνες εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν δείξει ότι τα παιδιά ασχολούνται ολοένα και περισσότερο με τα λεγόμενα «σοβαρά» παιχνίδια, αλλά ότι αντίστροφα μόνο ένα 10% των παιχνιδιών αυτών χρησιμοποιούνται στο πλαίσιο σχολικών εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Ακόμη, οι έρευνες δείχνουν ότι η πενιχρή αυτή εκμετάλλευση των εκπαιδευτικών δυνατοτήτων των παιχνιδιών αυτών οφείλεται στην απροθυμία και έλλειψη ενημέρωσης των δασκάλων.

Στο ξεκίνημα του 21ου αιώνα, ωστόσο, τα διαδραστικά ψηφιακά περιβάλλοντα και παιχνίδια υπάρχουν παντού γύρω μας, και για τις νεότερες ηλικίες αποτελούν μάλιστα έναν πρωτεύοντα τρόπο πρόσληψης του κόσμου και των κοινωνικών σχέσεων".

Οι ομιλητές ήταν:
Jesper Juul: Ερευνητής video games, “The Ludologist”, Επισκέπτης Καθηγητής στο NYU Game Center (συνομιλία μέσω Skype) Tim Luft: Serious Game Insitute/ διευθυντής του Serious Games International Katie Salen: Καθηγήτρια Σχεδιασμού και Τεχνολογίας στο Parsons the New School for Design / συγγραφέας και επιμελήτρια βιβλίων σχετικών με τα ψηφιακά παιχνίδια (εκδ. ΜΙΤ Press)/ διευθύντρια του Institute of Play Δημήτρης Σαμψών: Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Ψηφιακών Συστημάτων στο Πανεπιστήμιο Πειραιά.

Σχετικό άρθρο:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_27/10/2012_499991

2.11.12

Προσοχή τα παιδιά μας κοιτούν!

Σας παραθέτω απόσπασμα από ένα εξαιρετικό άρθρο της Μαρίας Κατσουνάκη ("Κυριακάτικη Καθημερινή" 7 Οκτωβρίου 2012), γιατί πιστεύω ότι μας αφορά όλους!
"Τα παιδιά μας κοιτούν"
..............
Το ερώτημα «σε τι κόσμο μεγαλώνουν τα παιδιά» δεν διατυπώθηκε για πρώτη φορά στα χρόνια της οικονομικής ύφεσης. Κάθε εποχή γεμίζει με αγωνία τους γονείς βαθαίνοντας το χάσμα, κυρίως με ηλικιακά και υπαρξιακά κριτήρια. Ομως, τα τελευταία χρόνια η ασθένεια της κοινωνίας, οξυμένη λόγω κρίσης, εγγράφεται με περισσή βιαιότητα πάνω στο σώμα και στην ψυχή των παιδιών. Πολλαπλές στρεβλώσεις από γονείς αγανακτισμένους, αδύναμους, απαίδευτους, αυτάρεσκους, υπερβολικά αμφίθυμους και ανισόρροπους.
Η εγκατάλειψη (συμβολική και πραγματική) των παιδιών ανταποκρίνεται στον χαρακτηρισμό του «κοινωνικού θρίλερ». Γιατί δεν πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις. Κάθε άλλο. Τα στοιχεία της έρευνας θα έπρεπε να οδηγήσουν την πολιτεία σε επείγουσες αποφάσεις: ενημέρωση, ειδικά μαθήματα στα σχολεία, εξειδικευμένοι σύμβουλοι σε θέματα βίας και κακοποίησης. Το παιδί, ο έφηβος, με την παραβατική συμπεριφορά, κατά κανόνα, μας αρέσει δεν μας αρέσει, έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με την οικογένειά του. Πώς και ποιος μπορεί να επέμβει για να δώσει λύση; Αν κανείς (αρμόδιος) δεν βοηθήσει, η ζωή θα αναλάβει να καλύψει το κενό εις βάρος τόσο του ίδιου του πάσχοντος παιδιού όσο και του κοινωνικού συνόλου. Οι «διορθώσεις» ή δεν έρχονται ποτέ ή, όταν εμφανίζονται, είναι ήδη αργά.
Φτώχεια, ανέχεια και κακοποίηση δημιουργούν μια αλληλοτροφοδοτούμενη αλυσίδα. Το σπίτι που στερείται τα χρειώδη, η ανεργία, το παιδί που υποσιτίζεται, ο θυμός και το μίσος που καλλιεργούνται από τη στέρηση, εσωτερική και εξωτερική. Το χάδι που λιγοστεύει, η αγκαλιά που στερεύει, το βλέμμα που αδειάζει ή βαραίνει. Τα παιδιά μάς κοιτούν, καταγράφουν τα πάντα. Τον φόβο, τον ζόφο, την απελπισία, την οργή, αλλά και την ελπίδα, τη χαρά, την προσπάθεια, τη δημιουργία, την αλληλεγγύη. Στα μάτια τους αποθηκεύονται οι εικόνες του μέλλοντος.

Ευγένεια και επαγγελματισμός!

Ο.Α.Ε.Ε. Γλυφάδας
Στο δεύτερο όροφο εργάζεται μια κυρία που με την ευσυνειδησία και τον επαγγελματισμό της, κάνει την ημέρα σου καλύτερη!
Η κα Χριστίνα Δάρα κάνει τη δουλειά της με μεγάλη ευγένεια και ένα τεράστιο χαμόγελο. Προσπαθεί να σε εξυπηρετήσει και να σε διευκολύνει με κάθε τρόπο!
Της αξίζει ένα μεγάλο μπράβο!
Μακάρι να γίνει παράδειγμα προς μίμηση.