....το να βγάζουμε χρήματα δεν είναι το άπαν!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κύριο Παντελή Ε. Αντωνιάδη, ο οποίος διατηρεί κατάστημα γραφικών τεχνών στην οδό Νοταρά 20 στον Πειραιά.
Μας εξυπηρέτησε την παραμονή των Χριστουγέννων με μεγάλη ευγένεια και προθυμία ..........χωρίς κανένα όφελος!


«......Επίσης, αν κοιτάξουμε καλύτερα στον περίγυρό μας θα βρούμε ανθρώπους που αξίζουν. Και θα καταλάβουμε επιτέλους ότι το να βγάζουμε χρήματα δεν είναι το άπαν...».

Νάτα Μελά, γλύπτρια
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_22/12/2012_505902

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!

Σε

όσους

τους αρέσει ο

ύπνος, αλλά ξυπνούν

πάντα με καλή διάθεση,

όσους χαιρετούν ακόμα με ένα φιλί,

όσους δουλεύουν πολύ, αλλά δεν ξεχνούν

το νόημα της ζωής , όσους κολλάνε στην κίνηση

και βρίσκουν ευκαιρία να τηλεφωνήσουν σε φίλους,

όσους κλείνουν την τηλεόραση για να πουν δυο κουβέντες ,όσους

είναι ευτυχισμένοι ακόμα και όταν καταφέρνουν τα μισά , όσους τραγουδούν

δυνατά κι ας μην έχουν καλή φωνή  ,όσους τα βλέπουν μαύρα μόνο όταν είναι σκοτάδι ,

όσους έχουν τον ενθουσιασμό ενός παιδιού και την ωριμότητα ενός μεγάλου,

όσους έχουν καταλάβει ότι δεν αγοράζονται όλα με το χρήμα , όσους δεν

περιμένουν τα Χριστούγεννα

για

να

γίνουν

καλύτεροι

άνθρωποι,

αλλά προσπαθούν ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ   

 ΟΛΟΨΥΧΑ... 

 ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

 

 

Σημείωση:
Αυτές τις ευχές μου τις έστειλαν εχθές και τις βρήκα εξαιρετικές!

"Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου" του σκηνοθέτη Τάκη Τζαμαργιά.

Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου της Άλκης Ζέη, ένα έργο διασκευασμένο ειδικά για το θέατρο και σκηνοθετημένο από τον Τάκη Τζαμαργιά, ειναι μια παράσταση "για όλη την οικογένεια".... μην τη χάσετε!

Πληροφορίες για την παράσταση:

http://www.n-t.gr/el/events/o_megalos_peripatos_tou_petrou/

....στον "παιδικό κήπο"...

Ένα πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα από τη συνέντευξη που έδωσε στην κ.Μαρία Kατσουνάκη η βυζαντινολόγος κ.Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, για τη στήλη: [Γεύμα με τη "Κ"] της εφημερίδας « H KAΘHMEPINH » της Kυριακής, 11 Nοεμβρίου 2012.

........................................

-Επανέρχομαι στην ερώτηση για το έλλειμμα παιδείας...

- Ρωτήθηκε κάποτε ένας μεγάλος νομπελίστας πού οφείλει την επιτυχία του. Αφού σκέφτηκε αρκετά, απάντησε: στον «παιδικό κήπο». Εκεί μου έμαθαν να πλένω τα χέρια μου πριν φάω, να μην κλέβω τα παιχνίδια του διπλανού, ποιοι είναι οι κανόνες του παιχνιδιού, να δίνω το χέρι στο άλλο παιδί για να περάσουμε το πεζοδρόμιο... Γιατί αναφέρεστε στην παιδεία και όχι στην οικογένεια; Η παιδεία δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το σχολείο. Το σχολείο είναι η εκπαίδευση. Η παιδεία έχει να κάνει με την οικογένεια. Το σχολείο δεν είναι επιφορτισμένο να απαντήσει στις ελλείψεις της οικογένειας.

- Είμαστε, λοιπόν, λαός απαίδευτος ή ανεκπαίδευτος;

- Νομίζω ότι υπάρχουν σε όλον τον κόσμο άνθρωποι μεγάλης παιδείας και εμβέλειας που είναι Έλληνες. Θα πω όμως ότι η ελληνική οικογένεια έχει προτεραιότητες και πρότυπα που εν τέλει οδηγούν τους καλύτερους εκτός Ελλάδος. Όταν έχεις ως προτεραιότητα την υλική υπόσταση των πραγμάτων στέλνεις τα παιδιά σου στην Αμερική, στην Αγγλία ή στη Γαλλία όχι γιατί η παιδεία είναι καλύτερη αλλά γιατί είναι ενσωματωμένη σε έναν ευρύτερο χώρο. Ο ελληνικός χώρος είναι στενός. Νομίζω ότι κάνουμε λάθος οι ιστορικοί όταν χωρίζουμε την ιστορία σε αρχαία, μεσαιωνική, νεότερη και σύγχρονη. Γιατί παίρνουμε υπόψη μας μόνο τον χρόνο ενώ θα έπρεπε να πάρουμε τον χώρο μέσα στον οποίο δρα ο κάθε άνθρωπος. Αυτό το διαρκές προς τα έξω άνοιγμα συνέβαλε ώστε ποτέ η εγχώρια παιδεία να μην είναι επαρκής και αυτόνομη...........

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντευξη:

 http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_11/11/2012_501342

Γιατροί και νοσοκόμες άξιοι συγχαρητηρίων!

Το πρώτο δικό σας ευχαριστήριο!

Ογκολογικό Νοσοκομείο Άγιος Σάββας

Μετά από την τρίχρονη εμπειρία μου θα ήθελα να επιβραβεύσω τον χειρουργό κ.Γοντικάκη και την ομάδα του,το προσωπικό της βραχείας νοσηλείας,τον ακτινολόγο κ.Ζαμπάτη και την ομάδα του,το προσωπικό της ακτινοθεραπείας,τον θωρακοχειρουργό κ.Βασιλικό και την ομάδα του.Όλοι τους δουλεύουν με ρυθμούς ανεκτίμητους.

Ιδιαίτερα επιβραβεύω την νοσηλεύτρια των εξωτερικών ιατρείων κ. Ντρούβα Αικατερίνη για τη θετική της στάση και το ζεστό της χαμόγελο που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη εμείς οι ασθενείς και

τέλος

θέλω να ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ και να ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΩ τον ΓΙΑΤΡΟ ογκολόγο-παθολόγο κ.Αρδαβάνη γιατί πάνω απ΄όλα είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

Αγτζόγλου-Μπότσαρη Σοφία

......ενα ζεστό κουλουράκι απ' τους παππούδες για τα παιδιά!

Ένα απόσπασμα, από το πολύ επίκαιρο άρθρο, του κ.Βασίλη Καραποστόλη* στην "Καθημερινή της Κυριακής" 14 Οκτωβρίου 2012.

Μεταμοντέρνοι κηδεμόνες με ευέλικτη νοημοσύνη

Τι δεν είπαν -ξέχασαν ή έκρυψαν- τα τελευταία χρόνια οι μεγαλύτεροι στους νεότερους

..................................................................................................................

"Δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να κάνει τα παιδιά να πιστέψουν ότι το θάρρος είναι για τους πραγματικούς και ζωντανούς ανθρώπους. Οι μόνοι που θα μπορούσαν να τους έχουν διδάξει αυτό πειστικά είναι οι γονείς, αλλά αυτοί εσιώπησαν. Μπορεί να είπαν βέβαια κάτι περιληπτικό για τις δυσκολίες «άλλων εποχών», απέφυγαν όμως να ξετυλίξουν το κόκκινο νήμα που περνάει από τη φτώχεια, την αβεβαιότητα, τους κατατρεγμούς, τις μάχες.

Δεν είχαν τηρήσει την ίδια στάση οι προγενέστεροι. Το θεωρούσαν αρκετά διδακτικό οι παππούδες να διηγηθούν στα εγγόνια για την τρομάρα της Μικρασιατικής Καταστροφής, για τις αγωνίες των προσφύγων, για την έξαρση του ’40, για τους αγώνες, τις περιπέτειες και τις συμφορές που ακολούθησαν με την Κατοχή και τον Εμφύλιο. Επειδή οι ίδιοι οι ιστορητές πίστευαν στην εξιστόρησή τους, αιχμαλώτιζαν και το ενδιαφέρον των μικρών ακροατών. Από τα χείλη του παππού κρεμάστηκαν εγγόνια που αργότερα θα αναγνώριζαν ότι τα κατορθώματα και τα βάσανα που είχαν ακούσει δεν ήταν παραμύθια για να περνάει η ώρα, ήταν λόγια που τους μετάγγιζαν ακατάπαυστα δύναμη: μπορούμε να ονομάσουμε τη δύναμη αυτή ενεργό πείρα. Είναι το υλικό που σχηματίζεται όταν η εμπειρία ζυμώνεται με τον αναστοχασμό κι όταν η ζύμη αυτή προσφέρεται στο παιδί ψημένη καλά σαν κουλουράκι. Το μικρό απλώνει το χέρι, παίρνει αυτό που του δίνουν. Με την πρώτη δαγκωνιά νιώθει το πικρό μέσα στο γλυκό, κυριαρχεί όμως το γλυκό και γι’ αυτό συνεχίζει να τρώει, συνεχίζει να μεταλαβαίνει.

Ναι, είναι γλυκό να ξέρει κανείς ότι, παρά τις δυστυχίες, υπήρξαν άνθρωποι που δεν σύρθηκαν σαν τα σκουλήκια στο έδαφος. Είναι πικρό που οι δυστυχίες παραμονεύουν αδιάκοπα τη ζωή, ωστόσο η γεύση κάπως καλυτερεύει με τη σκέψη ότι χάρη στο μυαλό, στην καρδιά και στα χέρια τους, οι άνθρωποι έχουν συχνά τη δυνατότητα να περιορίζουν τις βλάβες που υφίστανται, και αν όχι, τουλάχιστον να μη βουλιάζουν ολόκληροι, ψυχή τε και σώματι, μες στην απόγνωση. Η ανθρώπινη ύπαρξη δεν εξαντλείται σε όσα της τυχαίνουν. Ουσιαστικά αυτό ήταν το απόσταγμα από τις διηγήσεις των σκληραγωγημένων γερόντων. Οι άνδρες προσπαθούσαν να μεταδώσουν ένα αίσθημα υπερηφάνειας για την ίδια τους τη θέληση, αυτή την ξεροκεφαλιά που ήξερε να μετριάζεται από μόνη της με την προσαρμοστικότητα. Οσο για τις γιαγιάδες, μιλούσαν για τη δική τους αμυντική τακτική: τη δουλειά στο σπιτικό οχυρό, τη διαχείριση των εφοδίων, το μεγάλωμα των παιδιών".

*Ο κ. Βασίλης Καραποστόλης είναι καθηγητής Πολιτισμού και Επικοινωνίας στο Παν/μιο Αθηνών.

Ψηφιακά Παιχνίδια και εκπαιδευτική δραστηριότητα!

Ψηφιακά Παιχνίδια – νέες δεξιότητες και εκπαιδευτικά εργαλεία

Μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση.

"Μπορούμε να εντάξουμε κάποια ψηφιακά παιχνίδια στην εκπαιδευτική δραστηριότητα; Ποιες είναι οι δεξιότητες που μπορούμε να αναπτύξουμε μέσα από την ενασχόλησή μας με τα «σοβαρά» ψηφιακά παιχνίδια; Μια συζήτηση για τα λεγόμενα «σοβαρά» παιχνίδια και τα οφέλη τους. Αποτελεί κοινό τόπο ότι τα παιδιά και οι νέοι δαπανούν ένα σοβαρό μέρος του ελεύθερου χρόνου τους βυθισμένοι σε ψηφιακά περιβάλλοντα και παίζουν ψηφιακά παιχνίδια διαφόρων ειδών.

Η συνήθης αντίδραση γονέων και εκπαιδευτικών είναι να χαρακτηρίζουν ως αρνητική και ενίοτε επικίνδυνη την ενασχόληση αυτή.

 Όμως, ο χαρακτηρισμός αυτός παραβλέπει τη μεγάλη ποικιλία από παιχνίδια και περιβάλλοντα που υπάρχουν πλέον και την πιθανή χρήση τους στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Επίσης, παραβλέπει την πιθανότητα ορισμένα παιχνίδια να προσφέρουν μια ιδανική γέφυρα μεταξύ σχολείου και σπιτιού και μεταξύ της απόκτησης δεξιοτήτων και γνώσεων στο σχολείο και σε λιγότερο δομημένα πλαίσια.

Διάφορες έρευνες εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν δείξει ότι τα παιδιά ασχολούνται ολοένα και περισσότερο με τα λεγόμενα «σοβαρά» παιχνίδια, αλλά ότι αντίστροφα μόνο ένα 10% των παιχνιδιών αυτών χρησιμοποιούνται στο πλαίσιο σχολικών εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Ακόμη, οι έρευνες δείχνουν ότι η πενιχρή αυτή εκμετάλλευση των εκπαιδευτικών δυνατοτήτων των παιχνιδιών αυτών οφείλεται στην απροθυμία και έλλειψη ενημέρωσης των δασκάλων.

Στο ξεκίνημα του 21ου αιώνα, ωστόσο, τα διαδραστικά ψηφιακά περιβάλλοντα και παιχνίδια υπάρχουν παντού γύρω μας, και για τις νεότερες ηλικίες αποτελούν μάλιστα έναν πρωτεύοντα τρόπο πρόσληψης του κόσμου και των κοινωνικών σχέσεων".

Οι ομιλητές ήταν:
Jesper Juul: Ερευνητής video games, “The Ludologist”, Επισκέπτης Καθηγητής στο NYU Game Center (συνομιλία μέσω Skype) Tim Luft: Serious Game Insitute/ διευθυντής του Serious Games International Katie Salen: Καθηγήτρια Σχεδιασμού και Τεχνολογίας στο Parsons the New School for Design / συγγραφέας και επιμελήτρια βιβλίων σχετικών με τα ψηφιακά παιχνίδια (εκδ. ΜΙΤ Press)/ διευθύντρια του Institute of Play Δημήτρης Σαμψών: Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Ψηφιακών Συστημάτων στο Πανεπιστήμιο Πειραιά.

Σχετικό άρθρο:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_27/10/2012_499991

Προσοχή τα παιδιά μας κοιτούν!

Σας παραθέτω απόσπασμα από ένα εξαιρετικό άρθρο της Μαρίας Κατσουνάκη ("Κυριακάτικη Καθημερινή" 7 Οκτωβρίου 2012), γιατί πιστεύω ότι μας αφορά όλους!

"Τα παιδιά μας κοιτούν"

..............

Το ερώτημα «σε τι κόσμο μεγαλώνουν τα παιδιά» δεν διατυπώθηκε για πρώτη φορά στα χρόνια της οικονομικής ύφεσης. Κάθε εποχή γεμίζει με αγωνία τους γονείς βαθαίνοντας το χάσμα, κυρίως με ηλικιακά και υπαρξιακά κριτήρια. Ομως, τα τελευταία χρόνια η ασθένεια της κοινωνίας, οξυμένη λόγω κρίσης, εγγράφεται με περισσή βιαιότητα πάνω στο σώμα και στην ψυχή των παιδιών. Πολλαπλές στρεβλώσεις από γονείς αγανακτισμένους, αδύναμους, απαίδευτους, αυτάρεσκους, υπερβολικά αμφίθυμους και ανισόρροπους.

Η εγκατάλειψη (συμβολική και πραγματική) των παιδιών ανταποκρίνεται στον χαρακτηρισμό του «κοινωνικού θρίλερ». Γιατί δεν πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις. Κάθε άλλο. Τα στοιχεία της έρευνας θα έπρεπε να οδηγήσουν την πολιτεία σε επείγουσες αποφάσεις: ενημέρωση, ειδικά μαθήματα στα σχολεία, εξειδικευμένοι σύμβουλοι σε θέματα βίας και κακοποίησης. Το παιδί, ο έφηβος, με την παραβατική συμπεριφορά, κατά κανόνα, μας αρέσει δεν μας αρέσει, έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με την οικογένειά του. Πώς και ποιος μπορεί να επέμβει για να δώσει λύση; Αν κανείς (αρμόδιος) δεν βοηθήσει, η ζωή θα αναλάβει να καλύψει το κενό εις βάρος τόσο του ίδιου του πάσχοντος παιδιού όσο και του κοινωνικού συνόλου. Οι «διορθώσεις» ή δεν έρχονται ποτέ ή, όταν εμφανίζονται, είναι ήδη αργά.

Φτώχεια, ανέχεια και κακοποίηση δημιουργούν μια αλληλοτροφοδοτούμενη αλυσίδα. Το σπίτι που στερείται τα χρειώδη, η ανεργία, το παιδί που υποσιτίζεται, ο θυμός και το μίσος που καλλιεργούνται από τη στέρηση, εσωτερική και εξωτερική. Το χάδι που λιγοστεύει, η αγκαλιά που στερεύει, το βλέμμα που αδειάζει ή βαραίνει. Τα παιδιά μάς κοιτούν, καταγράφουν τα πάντα. Τον φόβο, τον ζόφο, την απελπισία, την οργή, αλλά και την ελπίδα, τη χαρά, την προσπάθεια, τη δημιουργία, την αλληλεγγύη. Στα μάτια τους αποθηκεύονται οι εικόνες του μέλλοντος.

Ευγένεια και επαγγελματισμός!

Ο.Α.Ε.Ε. Γλυφάδας

Στο δεύτερο όροφο εργάζεται μια κυρία που με την ευσυνειδησία και τον επαγγελματισμό της, κάνει την ημέρα σου καλύτερη!

Η κα Χριστίνα Δάρα κάνει τη δουλειά της με μεγάλη ευγένεια και ένα τεράστιο χαμόγελο. Προσπαθεί να σε εξυπηρετήσει και να σε διευκολύνει με κάθε τρόπο!

Της αξίζει ένα μεγάλο μπράβο!

Μακάρι να γίνει παράδειγμα προς μίμηση.

Σαν ....Παραμύθι χωρίς όνομα!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο σκηνοθέτη κο Παναγιώτη Τζαμαργιά!

Το καλύτερο παράδειγμα ανθρώπου, που βοηθάει τον συνάνθρωπο του χωρίς καμία ιδιοτέλεια. Βοηθάει μόνο για να κάνει τον κόσμο μας καλύτερο!

Τον περασμένο Ιούνιο ανέβηκε, στο Μεσαγρό της Αίγινας, μια παράσταση που έμοιαζε σαν ...Παραμύθι.

Ήταν το ανέβασμα του θεατρικού έργου της Πηνελόπης Δέλτα: "Παραμύθι χωρίς όνομα απο τη θεατρική ομάδα παιδιών :"Τα παιδία παίζει".

......Όλα ξεκίνησαν χάρις στον κο Παναγιώτη Τζαμαργιά, ο οποίος πίστεψε στην ιδέα, μιας μητέρας του Συλλόγου Γονέων του Δημοτικού Σχολείου Μεσαγρού - Αγίας Μαρίνας, Αίγινας.
Η ιδέα ήταν η δημιουργία μιας θεατρικής ομάδας από τα παιδιά του Δημοτικού , η οποία θα ανέβαζε  αυτό το  έργο. Το όλο εγχείρημα βασίστηκε στην εθελοντική προσφορά, στην ομαδική προσπάθεια και στη χρήση μόνο ανακυκλώσιμων υλικών!

Ο κος Π.Τζαμαργιάς θέλοντας να βοηθήσει για την υλοποίηση αυτής της προσπάθειας, παραχώρησε τη διασκευή του έργου του κου Βαγγέλη Ραπτόπουλου, τον οποίο επίσης θέλουμε να ευχαριστήσουμε.

Χωρίς την προσφορά τους δεν θα είχε γίνει τίποτα!

Η παράσταση ανέβηκε με επιτυχία και όλοι οι συντελεστές πέρασαν υπέροχα!
Τέλος να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους εθελοντές και ένα μπράβο στα παιδιά, που ήταν καταπληκτικά!

Δείτε εδώ φωτογραφίες και video από την παράσταση:

http://www.neaepohi.gr/index.php/tag/pinelopi-delta.html

http://www.aeginaportal.gr/eidiseis/ekpedefsi/8531-q-q-qq-moviemovie-camerac

'Ενα σχολείο στη Σουηδία!

Σας κοινοποιώ ένα άρθρο το οποίο αναφέρεται σε ένα σχολείο στη Σουηδία, γιατι το βρήκα πολύ ενδιαφέρον!
(Την προηγούμενη Πέμπτη παρακολούθησα μια πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, για τις νέες τάσεις στον τομέα της Εκπαίδευσης, και θα σας ενημερώσω σχετικά με αυτο το θέμα μόλις έχω όλο το σχετικό υλικό).

ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΤΗ ΣΟΥΗΔΙΑ

 Ένα καινούργιο σχολικό σύστημα στη Σουηδία εξαφανίζει τη σχολική αίθουσα όπως τη γνωρίζαμε και την αντικαθιστά μ’ ένα περιβάλλον που ενθαρρύνει την περιέργεια και τη δημιουργικότητα των μαθητών.

 Η εταιρεία Vittra, η οποία λειτουργεί 30 σχολεία στη Σουηδία, θέλησε να γίνεται η εκπαιδευτική διαδικασία παντού μέσα στα σχολεία της – κι έτσι απέσυρε εντελώς την παλαιά λογική της σχολικής αίθουσας των τεσσάρων τοίχων με τα θρανία στη σειρά. Πριν από λίγο καιρό εγκαινίασε το σχολείο Telefonplan, στη Στοκχόλμη.

Η αρχιτέκτονας Rosan Bosch σχεδίασε έτσι το σχολείο ώστε τα παιδιά να μπορούν να εργάζονται ανεξάρτητα σε ανοιχτούς χώρους καθώς χαλαρώνουν, ή να πηγαίνουν στο “χωριό” για να δουλέψουν σε ομαδικά σχέδια.

 Όλη η επίπλωση του σχολείου, που μοιάζει με τυχαίες γραμμές σε χαρτί, επιχειρεί να βοηθήσει τους μαθητές να εμπλακούν σε συζητήσεις καθώς θα εργάζονται σε σχέδια. Το σχολείο είναι μη-παραδοσιακό με κάθε έννοια: δεν υπάρχουν βαθμολογίες και οι μαθητές μαθαίνουν μέσα σε ομάδες, που δεν σχηματίζονται απαραίτητα με βάση την ηλικία.

Η φοίτηση στο σχολείο είναι δωρεάν, εφόσον το παιδί έχει προσωπικό αριθμό (κάτι σαν ΑΜΚΑ) κι αν ένας απ’ τους γονείς του είναι Σουηδός φορολογούμενος.

 Πηγή: Bussines Insider, αναδημοσίευση από το εξαιρετικό μπλογκ Garage Blog

Πολύτιμες μαμάδες!

Σας επισυνάπτω το ευχαριστήριο σημείωμα της Διευθύντριας του Δημοτικού Σχολείου Μεσαγρού - Αγίας Μαρίνας Αγινας, κας Β.Χαμαλέλη, προς τις εθελόντριες μαμάδες,οι οποίες με την πολύτιμη προσφορά τους, βοηθούν, με διαφορετικούς τρόπους η κάθε μια, για τη βελτίωση και την αναβάθμιση του σχολείου τους (οι φωτογραφίες είναι απο τις τοιχογραφίες του κτιρίου).

Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όλες τις μαμάδες όλων των σχολείων, που προσφέρουν, λίγο απο τον πολύτιμο χρόνο τους [...οι μαμάδες καταλαβαίνουν πόσο πολύτιμος είναι!] για να βοηθήσουν τους εκπαιδευτικούς, στο δύσκολο και πολύ σημαντικό έργο τους.

Ευχαριστήριο:

Θέλουμε να ευχαριστήσουμε θερμά την κα Μανταρζίεβα Μαρίνα, μητέρα μαθητή του 6/Θ Δημ. Σχολείου Μεσαγρού-Αγ. Μαρίνας Αίγινας, για τις τοιχογραφίες που φιλοτέχνησε στο εσωτερικό του κτιρίου. Συγχαρητήρια για το ταλέντο και την εξαιρετική ευαισθησία που επέδειξε, ώστε να τελειώσει το έργο με προσωπικό της κόπο και έξοδα. Στο πρόσωπό της ευχαριστούμε και όλους τους γονείς του σχολείου μας, που προσφέρουν από το υστέρημά τους τόσα πολλά! Με την προσφορά τους αυτή μας δίνουν κουράγιο να προχωρήσουμε.

Η διεύθυνση και το διδακτικό προσωπικό.

Νέος τρόπος ζωής!

Σήμερα το πρωί διάβασα ένα υπέροχο άρθρο στο περιοδικό "Γυναίκα" της Κυριακάτικης "Καθημερινής".

Πρόκειται για το editorial της Διευθύντριας του περιοδικού που είναι η κα Κιάρα Σουγκανίδου, και σας το μεταφέρω όπως ακριβώς είναι γραμμένο στο περιοδικό:

..."Αντι για editorial θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποια κομμάτια από τα "Τετράδια ημερολογίου 1939-1953 του Γιώργου Θεοτοκά (εκδόσεις Εστία).Όσα θα διαβάσετε γράφτηκαν το 1943....

15 Ιανουαρίου

Σύντομη μέθοδος ζωής για τη χρήση των ανθρώπων που έχουν την ευκαιρία να ζούνε στις λεγόμενες ιστορικές εποχές:

1. Να κανείς τίμια εκείνο που η συνείδηση σου σου ορίζει ως χρέος απέναντι στο σύνολο στο οποίο ανήκεις.Η συνείδηση του κοινού χρέους είναι πάλι η καλύτερη βάση για να στηρίξεις το άτομο σου μες στη θύελλα[...]Ο,τι αναποδιά κι αν σου τύχει, να κρατάς καλά την ατομική σου αξιοπρέπεια και τούτο κατά πρώτο λόγο για να μη στερήσεις τον εαυτό σου από τη μόνη σίγουρη ευχαρίστηση που σου απομένει.

2. Να βοηθείς, όσο περνά από το χέρι σου, τους ανθρώπους.[...]Να μη γελιέσαι όμως, να μη νομίζεις πως κανείς κάτι σπουδαίο η πως σου χρωστά κανείς την παραμικρή ευγνωμοσύνη.

3. Να διατηρείς πάντα μέσα σου μια περιοχή που δεν τη φτάνει η μάνητα του κόσμου και όπου,σαν τελειώνεις με τα χρέη σου και τους εξωτερικούς σου αγώνες, θα μπορείς οπότε θες να ξαναβρίσκεις το δαίμονα.[...]Από κει θα αντλεις δύναμη αστείρευτη, παρηγοριά, υψηλοφροσύνη η περιφρόνηση, ανάλογα με τις ανάγκες σου σε κάθε περίσταση.

4. Να συνεχίζεις αδιάκοπα όσο τούτο είναι μπορετό, τη δουλειά που θεωρείς ως τον κύριο προορισμό σου στον κόσμο(τέχνη,επιστήμη,διοίκηση,βιοτεχνία η ο,τι άλλο),δηλαδή ως τη στιγμή που τούτο είναι υλικά ακατόρθωτο, λ.χ. Πέφτουνε μπόμπες στο σπίτι σου η συμβαίνουν αλλά εμπόδια ανυπέρβλητα. Να καταγίνεσαι ψύχραιμα με τη δουλειά σου, να τη σκέφτεσαι, να την καλυτερεύεις, να καταστρώνεις σχέδια χωρίς να φοβάσαι τις μεγάλες προθεσμίες, σα να είχες μπροστά σου μια ζωή σίγουρη, ειρηνική και απερίσπαστη.Ό,τι προφτάσεις θα είναι κέρδος.[...] Αυτά όλα μου τα έμαθε η πείρα.

Επιβραβεύω!

Αυτό το blog δημιουργήθηκε για να αναδείξει τη θετική και αισιόδοξη πλευρά της καθημερινότητας, όπως αυτή διαμορφώνεται μέσα από την επαφή με άγνωστους αλλά σημαντικούς ανθρώπους!

Τι εννοώ?

Κάθε μέρα, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους συναναστρεφόμαστε με επαγγελματίες η μη, οι οποίοι με τη συμπεριφορά τους, άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά, επηρεάζουν και τη δική μας καθημερινότητα! Σε αυτό το blog θέλουμε να μιλάμε μόνο για τις περιπτώσεις των θετικών ανθρώπων, που με τον επαγγελματισμό και την ευγένεια τους, μας φτιάχνουν την ημέρα και μας γεμίζουν περηφάνια που είμαστε συμπολίτες τους!

Θέλουμε να Επιβραβεύουμε τους απλούς και θετικούς ανθρώπους!

Περιμένουμε και τις δικές σας περιπτώσεις για να αναδείξουμε μαζί, τους άγνωστους συμπατριώτες μας που αξίζουν!

Σας ευχαριστώ πολύ.

Ας αρχίσουμε λοιπόν:

                    Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Νοσοκομείο Αλεξάνδρα

Μαιευτήρας χειρουργός Θεμιστοκλής Γρηγοριάδης, Συγχαρητήρια γιατί είναι πρώτα άνθρωπος και μετά ένας γιατρός που σέβεται τον όρκο του και το λειτούργημα του. Αν ποτέ χρειαστείτε μαιευτήρα να τον θυμηθήτε!

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Νοσοκομείο Αλεξάνδρα πτέρυγα Λαμπράκη

Συγχαρητήρια στη νοσοκόμα κα Νίκη, για την ευγένεια την αγάπη και την αυτοθυσία με την οποία κάνει τη δουλειά της! Την ευχαριστούμε πολύ!